– Na tomto svete nie sú žiadne istoty, iba dane a smrť… (B. Franklin)
– Ľudia si zaslúžia istoty… (strana SMER – SD)
(všimla si Renata Kaščáková) :o)))))
lubošhu zavesím…čakal som na tvoju reakciu na ten stranglers a dočkal som sa toho, že si ma zopakoval….začiatok fascinujúci, super zvuk, kuwa ale ten spev z vokálmi, 10 jak vyšitá s prepáčenim hrúza, ale počkáme na celý album, mal by byť dosť surový…..je to stranglers a oni prešli už všetkým, takže sa tešíme s čím prídu teraz….
opät som si spomenul na „manazerske“ roky v kaele Spray-jedneho hudobnika z trencina dohadzujem na pohodu- riesi sa,gesovi sa velmi lubi-len chce ho na zivo vidiet ,tak v bratislave bude koncert odporucam mu kc dunaj alebo hopkirk
nie ,je to tomas panacik moravansky-co vam spravil klip,paci sa mi co robi za hudbu-ma inspiruje k mojmu pocnemu projektu parta rokenrolli-to bude mega mix stylov ale spat k panacikovi-ma napadlo tak som sa ozval gesovi kukni toto je panacik a paci sa mu-este koncert spravime v ba a vyzerato dost nadejne ze panacik na pohode bude
Výjezd na Slovensko byl pro mě, pasu prostého občana, který nesměl vycestovat ani do „bratrských zemí tábora míru a socialismu“, vždycky vyjímečnou událostí. Nejen pro imaginární pocit, že cestuji do ciziny. Měl jsem tehdy dojem a nebyl jsem sám, že na Slovensku je „reálný socialismus“ o trochu snesitelnější. Barťák daleko za zády dodával hezký pocit, že na nás ti „naši“ fízlové hned tak nemůžou.
Možná za tenhle pocit mohlo i to, že v sedmdesátých letech na Slovensku nevznikl underground, ani alternativní scéna – řekl bych, že ta se začala rozvíjet až v 80.letech s nástupem punku – srovnatelná s tou českou. Vysvětlovali jsme si to tím, že jí nebylo zapotřebí, protože „normalizace“ po srpnu 1968 neproběhla na Slovensku tak důkladně. Kulturní politika slovenských komančů je liberálnější. Nechávají rockery dál existovat jako profi, říkali jsme si. Dežo Ursiny, Marian Varga, Průdy fungovali dál, zatímco česká rocková scéna 60.let byla „normalizací“ zlikvidována. Pokud se chtěly jejich protagonisté dál bez rpoblémů živit hudbou nezbývalo, než zcela změnit vizáž a styl hudby, emigrovat, nebo se stát námezdním doprovázečem pop zpěváčků. Z pořadů ČsT měl člověk dojem, že střední proud slovenské pop music rockové kapely bez problémů absorbuje, byť je uhladí. Když srovnám kapely Mira Žbirky, Dušana Lehotského, Jožo Ráže, Petera Nage s „dětmi“ české normalizace Michalem Davidem, Frantou Janečkem, Petrem Hanigem a jejich klony, kteří měli v české pop music zastupovat rock…? Ještě dnes mně z těch našich naskakuje husí kůže. Ale abych ten úvod už nějak dokončil. Většina českých amatérských rockerů byla zkrátka po srpnu 1968 dlouhá léta přesvědčena, že na Slovensku se díky shovívavějšímu postoji daří rockové muzice daleko lépe, než v Čechách.
Přestože jsem na Slovensko jezdil docela často, jako muzikantovi se mně podařilo splnit si třetí z pomyslného šestistupňového žebříčku „kariérních“ snů českého rockera, koncert v Praze, v Lucerně, na Slovensku, na Západě, v Londýně, v USA! až hodně dlouho po tom, co jsem začal hrát. Důvod byl jednoduchý. Cestovat na Slovensko bylo pro amatérskou kapelu drahé!!! Vždyť jen za tehdejší „levný“ benzín dal člověk půl až tři čtvrtiny tehdejší měsíční mzdy. Přez veškerou snahu bylo velmi těžké najít pořadatele, který by za amatérskou a v masových médiích prakticky neexistující kapelu vysolil takový balík.
Poprvé to klaplo až v prosinci 1980, kdy jsme byli s Extempore pozváni od bratov Kukučkovcov – díky bratia! – na „Rockové vianoce 1980“ (mimo nás ještě TK Rock, Odyssea, Jazz Fragment, Pepa Nos). To bylo radosti!!! Moc jsme se těšili, že si zahrajeme před „cizím“ publikem, jak to rozbalíme, jak budou bratia slováci kulit oči a samozřejmě i na to, jak budou nakonec jásat! Kapela byla po „Milé 4. Viselců“, odchodu J.J.Neduhy a následných personálních změnách opět na vrcholu, hráli jsme první sezónu „Velkoměsto“ a recenze z domova i z cizina byly móóóc pochvalné.
Ale znáte to. Člověk míní, vyšší moc mění. Ne, auto se cestou nepodělalo, koncert nebyl na poslední chvíli zakázán, kulturák na sídlišti Dlhý lán jsme našli bez problémů i lidí v něm bylo tolik, že se do sálu vešli jen tak tak. I atmosféra naprostá „špica“, jak říkají Brňáci! A přesto jsme nakonec odjížděli zklamaní. A mohl za to čech! Měli jsme smůlu. Před náma vystupoval Pepa Nos, známý to folkař, který snad měl tehdy dokonce profi papíry. Jeho chytlavé písně, s texty prošpikovanými otevřeně protirežimními hláškami, jak mu to jen může procházet divil jsem se(?), publikum dostávaly do stále většího varu. Mně ale hrdina neuvařil. Sledoval jsem jeho vystoupení a hlavou se mně honila slova jednoho zběhlého československého důstojníka StB. Nedávno vydal na západě knihu „Špion vypovídá“ a v ní mimo jiné psal. Parafrázuji: „věřte, že každý, komu něco podobného prochází nemůže být čistý. Za shovívavost musí StB něco dát“. Až o mnoho let později se ukázalo, že Špion Frolík měl I v tomto případě pravdu. Pepek si svůj klid opravdu vykupoval bonzováním kolegů a pořadatelů. Bohužel nebyl jediný.
Ale to jsem odbočil. Obecenstvo bylo nadšené a Pepek přidával a přidával. Přidával deset minut, dvacet minut, to už před ním začal přecházet v pravidelných intervalech náš bubeník a ukazovat si rukou významně na hodinky. Pepek nic. Třicet minut a Pepek jel pořád dál… Bylo to k vzteku, nervy pracovaly. Spolu se zpožděním, které už program nabral předtím se začátek našeho vystoupení posouval k půlnoci. Akce však byla povolena jen do ní. Ale to samožerného Pepka to nezajímalo. Z úspěchu znepříčetnělý kotlíkář neviděl, neslyšel a sebestředně se rochnil v pomíjivých minutách slávy. Na spoluúčinkující zvysoka sral. Nakonec ten pičus přetáhl vystoupení o 45 minut. I což, slávu bychom mu přáli, ale smířit se s tím, že si kvůli němu nezahrajeme nám věru nešlo.
Naštěstí bratia Kukučkovci asi deset minut před koncem Pepkova vystoupení přivezli z „města“ povolení k prodloužení akce, takže jsme si zahráli. Měli bychom být tedy spokojeni, všechno přece dobře dopadlo. Omyl. Až tak dobře, abychom mohli být spokojeni to nedopadlo. Během pauzy, která následovala po Pepkovi jsme museli bezmocně sledovat, jak se víc než polovina lidí zvedá a odchází na poslední autobus. Nechtělo se jim pochodovat v té zimě ze sídliště pěšky. Tolik jsme se těšili na vystoupení před narvaným sálem! Když jsme však začali, byl už poloprázdný! Co se dalo dělat. Nakonec jsme se s tím smířili. Hráli jsme jako o život a „Velkoměsto“ fungovalo. Lidi nejdřív kulili oči, někteří chvíli protestovali, pár se zvedlo a odešlo. Většina ale zůstala. Nakonec jásot, přídavky. První, druhý a… ? Už nic. Bylo 01:00 a muselo se končit. Sláva! Hurá! Plácání a pochvaly! O to víc nás štvalo, že sál nezůstal plný. Nejraději bychom Pepkovi ten jeho nos zarazili do hlavy tak, že by mu vylezl ven druhou stranou. Ale on tušil a na místě činu nezůstal. Udělal dobře. Posíleni pokoncertní borovičkou bychom se o ten trik určitě pokusili.
Bratia připravili i další ročník Rockových vianoc. Měla na nich hrát kapela staršího z bratov Kukučkovcou, Bronz Pavla Váněho, folkové trio Bodlák,Vondrák,Polák, a s moje první poextemporální kapelou nazvaná Fimfárum. Akce to měla být velkolepá. Čtrnáctidenní turné po Moravě a Slovensku!!! Hurá! Hurá! Jenže jak už jsem řekl. Člověk míní, vyšší moc mění. Z patnácti potvrzených koncertů se uskutečnily jen první tři. Zahajovací dvoják v Brně a po dni pauzy finále v Novém Jičíně. O ty další se v československé spolupráci postarali jiní manžeři. Ti s legitkou StB. „Rockové vianoce 1981“ skončily předčasně. Se Slovenskem byl na delší dobu konec a já už věděl, že v té naší Československé socialistické republice, zvané v zahraničí „Absurdistan“, nebo „Biafra ducha“ funguje režim ve všech jejích částech zhruba stejně. Česko, Slovensko, vsjo rovno!
Za řeku Moravu jsem se s kapelou dostal až za další dva roky, 8.prosince 1984 s výjezdovou akcí Jazzové sekce. To už jsem byl ovšem v podzemí. Akce se konala v Bratislavě v úžasném prostoru klubu Primaf a já měl to štěstí, že jsme vystupovali s jednou z nových kapel právě se rodící Slovenské alternativní, chcete-li undergroundové scény, která si říkala Chór vážskych muzikantov. Brzy poznal i její další představitele, kapely Bez ladu a skladu, Teória odrazu, Zóna A, Slobodná Európa… Pamatuji velmi živě, že jsem měl velkou radost, že na Slovensku už konečně také začalo fungovat kulturní podzemí a že mohu klukům předat některé ze svých zkušeností. Akci celkem podrobně popisuje autor této knihy, takže k tomu už jenom dodám, že jsme vystupovali pod krycím názvem Alfred Startka, což měla být parafráze na zápaďácký nóbl cigarety značky Alfred Dunhill.
Následujícího roku se o koncert na Slovensku postaral kamarád Ivan Bílý. Pocházel z Martina a poznal jsem ho, když studoval v Praze AVU. Když skončil školu a vrátil se domů usoudil jako fanoušek kapel pražské alternativní scény, že by fandové rocku z Martina měli MCh Band slyšet naživo. Domluvil nám tedy na 6.prosince 1985 koncert v podnikovém klubu místních strojíren. No… Neprovedli jsme nic zlého a přesto byl z našeho vystoupení velký skandál a vedoucí klubu jen tak tak, že nedostal za své „selhání“ padáka. Pravda. Hráli jsme v té době dost těžce stravitelnou muziku, ale větší část publika ji vzala a byla dokonce nadšena. Jenže někdo z té nenadšené části si zabonzoval a malér byl na světě. To jsme se však dozvěděli až za několikm týdnů. Bezprostřední radost z povedeného koncertu proto nic nekazilo a následný mejdan v soukromí probíhal v bezva náladě. Měli jsme tenkrát s sebou hosta, fancouzského novináře, kterej dělal pro dosti známý list Liberation. Ten den se asi ocitl v říši divů. Byl úplně vyvalenej nejen z cesty Škodou 105 a z toho co jsme hráli, ale i z toho co se na mejdanu pouštělo. Svět pro toho troubu zřejmě končil železnou oponou. Teď čuměl, že za ní na „barbarském východě“ nežerou divoši děti, ale žijí tam lidé, kteří poslouchají stejného Zappu, stejné Krimsony, Sex Pistols a další kapely jako jejich vrstevníci na „nebarbarském západě“. Ožral se z toho štěstím jako čuně. My ostatně také.
Po průseru v klubu strojařů jsme další dva roky vystupovali v Martině na privátních akcích. Příští rok se Ivan se domluvil s kámošema, vybrali mezi sebou peníze na benzín, my jsme naložili škodovku a hurá na „Slováč“! večírek se konal v pronajaté podnikové chatě! Jídlo, pití, rock & roll! Byl to pořádnej mejdan! Ráno jsem se probudil na akumulačkách. Jak to, že jsem z nich nespadl? Divné se to někdy dějí na Slovensku věci. Následující rok se dostali na Slovensko hned dvakrát. V září veřejný koncert v Trenčíně, v prosinci už tradičně Martin. Tentokrát jsme hráli v divadelním klubu i v Čechách slavného městského divadla.
V dalším roce se už situace začala viditelně lámat. Přede mnou byl poslední rok v undergroundu. Hrál jsem sice pořád ještě bez papírů, tedy „nelegálně“, ale „legálních“ pořadatelů, kterým to bylo fuk přibývalo. Pomalu jsem se z podzemí znovu vynořoval na denní světlo před širší publikum, ale zájezd na Slovensko se tento rok do konce dotáhnout nepodařilo.
Přišel rok 1989 a s ním slavný říjnový koncert na jakémsi festiválku v Bratislavě na Mladé gardě. L‘ahká můza Gudrun a další. To jsme čuměli! Kdo nás tam vlastně dostal? Možná to byli Zimmermanovci s kterými jsme se seznámili v Olomouci na festivalu Vlnobytí, možná Klaus, další ze známých organizátorů slovenského podzemí? To už na mou duši nevím. Za měsíc po koncertě na Mladé gardě začala Velká řijnová soci… pardon, furt se mi to plete,Velká listopadová sametová revoluce a lavina událostí, které následovaly předchozí vzpomínky zavalila. Každopádně jsme k naší radosti začali jezdit na Slovensko pravidelně.
Jenže idylka moc dlouho nevydržela. Začalo dělení státu, doba byla vypjatá. Já jsem tehdy svedl několik bitev se slovenskými holými hlavami. Například na festivalu v Senci. Když holé hlavy naskákaly na jeviště začala hromadná rvačka, ve které muzikanti ze skupin MCh Band, Dunaj, Mňága a Ž’dorp bili jako lvi a podium před „nicnežnárodnikama“ hrubou silou uhájili. Jen muzikanti z hostující kanadské kapely seděli v šatně úplně vyklepaný a chápali jen to, že se ocitli na opravdu nebezpečném „divokém východě“. Ale nebylo každý den posvícení. Na bratislavském koncertě proti „násilí, rasismu a intoleranci“ Marciálnom námestí, přišla odplata. Vzdálil jsem se neopatrně z chráněné zóny a jako naschvál potkal partu holohlavejch. Jednou jsem si bouchnul a pak mě hoši hodili do mlejnice. Nasadil jsem sice proti přesile dvojitý kryt, ale moc platný mně nebyl. Cestou zpátky do Prahy jsem se jen ošíval. Moncl pod okem zářil fialovově modře a byl jsem naklepanej jak Wiener Schnitzel.
Nakonec se ze Slovenska stala úředně cizina. Škoda. Ve dvou se to lépe táhlo. Nicméně jezdím na Slovensko často a rád a mám tam i dost kamarádů. Navždy pro mě už zůstane částí mé vlasti. Narodil jsem se zkrátka v Československu jako Čechoslovák a už jím zůstanu do smrti. Se samostatným Slovenskem jsem však smířen a shledávám v jeho existenci jisté výhody. Mimo jiné mně existence samostatného Slovenska dává docela příjemný pocit jistoty, že až se to u nás v Česku zase nějak posere, nebudu muset emigrovat do ciziny, ale jen za hranice
Kua konecne som sa po tych vodovodnach nehodach dostal aj k tomu SINGLU STRANGLERS, zaciatok a koniec uplna pecka, spev pre mna rozpacity, stredne popevkova pasaz mi znie ako zo STRANGLERS 10, kusok menej vydarene, ale vysledne RESUME odo mna je take, ze ked sa STRANGLERSOVIA len vyseru na cisty biely tanier, ja som do nich taky zalubeny, ze mne sa to isto bude lubit. Kua ale kolka energia je v tom..moc sa tesim ze to stale zije a chrli dalsie platne…….GO STRANGLERS GO
Inac pani co myslite, nemala by sa toho roku bojkotovat ucast na eurovizii v azerbajdzane? 80 percent isladanov si mysli, ze by sa mali na to tohto roku vykaslat.
Mato:Tu mas samoobsluhu. Akurat ze cennik je pisany stylom a3-x isk, a4-y isk… Takze domotani su ludia a nie postari.
nieco z facebooku od znameho,real!!! :Dojdem na postu: „dobry, mate obalku A3?“ – „to je aka“ -„dve A4 vedla seba“ – „A4? a to ako vyzera?“ Ako moze niekto robit naposte a nevediet ako vyzera A4ka?“
ránko dopičí…já radšej píšem hneď ako by malo byť neskoro….já budúci štvrtok nemóžem a v sobotu na koncert tak isto nehrozí…sorry chlapi kebyže je to skôr, tak urobím opatrenia, ale už sa nedá…
– Sluchaj tu, ty pňaku okridľeny! Kec už štriľaš tote svoje zamilovane šipy, ta štriľaj do obidvoch! A ňe furt ľen do mne…! (odkaz nešťastne zamilovaného východniara Amorovi)
Největším problémem ,před kterým jsme stáli před nahráváním naší první čili klíčové nahrávky ,nebyli ani aparatura ani nástroje natož zkušebna.tento jsme vyřešili a dali se na psaní textů.
Není to jednoduché ,nejsem Branislav Jobus.Kde brát a nekrást ? Kamarád nás seznámil s Krtschovou poezijí.To,že nějaké Chávéem hraje ze Slovenska punk a je zakázané mohl být klidně výmysl ,ale lahodil tím spíš.
Na přechodu pro chodce / drtí tatra důchodce
Střeva tečou do kanálu / To je legrace
Mlátily mě řetězem abych vstoupil v es esem
Abych vstoupil v es esem
Do klubu almužen
Doufám,že nevadí ,že jsme použili poslední sloku.Převrat mě postupně seznámil s Chórem vážskych muzikantov ( v rolákách) a potom s Chórem vážskych muzikantov (v páře).V těchto jsem poznal učitele.Ale abych se vrátil do období , ke kterému se tematicky váže tato kniha,čili prvnímu období klubu Primaf…
K Váhu mám vztah,jako děti jsme jezdili odivovat vážské skokany.Krev tuhne v žilách !
A Trenčín už tehdy byl centrem světové populární hudby, jasné to bylo už na první pohled.
kua ranko.
kuknite si – novy Marilyn Manson http://bornvillain.com/#
Marilyn vyraba fcelku brutalne klipy
je to vituz
teta suseda na laze oproti vas seckych pozdraťje a hovori ze chvm je na vine ze je zima lebo kedhravali na laze tak svietilo slnko a bolo teplo
Myšlienky dňa:
– Na tomto svete nie sú žiadne istoty, iba dane a smrť… (B. Franklin)
– Ľudia si zaslúžia istoty… (strana SMER – SD)
(všimla si Renata Kaščáková) :o)))))
lubošhu zavesím…čakal som na tvoju reakciu na ten stranglers a dočkal som sa toho, že si ma zopakoval….začiatok fascinujúci, super zvuk, kuwa ale ten spev z vokálmi, 10 jak vyšitá s prepáčenim hrúza, ale počkáme na celý album, mal by byť dosť surový…..je to stranglers a oni prešli už všetkým, takže sa tešíme s čím prídu teraz….
kua sag ich pozname
opät som si spomenul na „manazerske“ roky v kaele Spray-jedneho hudobnika z trencina dohadzujem na pohodu- riesi sa,gesovi sa velmi lubi-len chce ho na zivo vidiet ,tak v bratislave bude koncert odporucam mu kc dunaj alebo hopkirk
skuste si tipnut o koho ide:))
jergus co bol v superstar. Strasne az neprijemne sebavedomy chlapec
nie ,je to tomas panacik moravansky-co vam spravil klip,paci sa mi co robi za hudbu-ma inspiruje k mojmu pocnemu projektu parta rokenrolli-to bude mega mix stylov ale spat k panacikovi-ma napadlo tak som sa ozval gesovi kukni toto je panacik a paci sa mu-este koncert spravime v ba a vyzerato dost nadejne ze panacik na pohode bude
Molon, tag zaves tietok dva konzerty……..viac nevydalo.
SLOBODKA a CHVM
25.2 Puchov, Queens Pub
17.3 Trencin Piano
Chlapci gitaristi začínať sa má od mladosti.
http://www.youtube.com/watch?v=kJmCKY1SR-E
Kusok zaujimaveho citania od MIKOLASA CHADIMU
Výjezd na Slovensko byl pro mě, pasu prostého občana, který nesměl vycestovat ani do „bratrských zemí tábora míru a socialismu“, vždycky vyjímečnou událostí. Nejen pro imaginární pocit, že cestuji do ciziny. Měl jsem tehdy dojem a nebyl jsem sám, že na Slovensku je „reálný socialismus“ o trochu snesitelnější. Barťák daleko za zády dodával hezký pocit, že na nás ti „naši“ fízlové hned tak nemůžou.
Možná za tenhle pocit mohlo i to, že v sedmdesátých letech na Slovensku nevznikl underground, ani alternativní scéna – řekl bych, že ta se začala rozvíjet až v 80.letech s nástupem punku – srovnatelná s tou českou. Vysvětlovali jsme si to tím, že jí nebylo zapotřebí, protože „normalizace“ po srpnu 1968 neproběhla na Slovensku tak důkladně. Kulturní politika slovenských komančů je liberálnější. Nechávají rockery dál existovat jako profi, říkali jsme si. Dežo Ursiny, Marian Varga, Průdy fungovali dál, zatímco česká rocková scéna 60.let byla „normalizací“ zlikvidována. Pokud se chtěly jejich protagonisté dál bez rpoblémů živit hudbou nezbývalo, než zcela změnit vizáž a styl hudby, emigrovat, nebo se stát námezdním doprovázečem pop zpěváčků. Z pořadů ČsT měl člověk dojem, že střední proud slovenské pop music rockové kapely bez problémů absorbuje, byť je uhladí. Když srovnám kapely Mira Žbirky, Dušana Lehotského, Jožo Ráže, Petera Nage s „dětmi“ české normalizace Michalem Davidem, Frantou Janečkem, Petrem Hanigem a jejich klony, kteří měli v české pop music zastupovat rock…? Ještě dnes mně z těch našich naskakuje husí kůže. Ale abych ten úvod už nějak dokončil. Většina českých amatérských rockerů byla zkrátka po srpnu 1968 dlouhá léta přesvědčena, že na Slovensku se díky shovívavějšímu postoji daří rockové muzice daleko lépe, než v Čechách.
Přestože jsem na Slovensko jezdil docela často, jako muzikantovi se mně podařilo splnit si třetí z pomyslného šestistupňového žebříčku „kariérních“ snů českého rockera, koncert v Praze, v Lucerně, na Slovensku, na Západě, v Londýně, v USA! až hodně dlouho po tom, co jsem začal hrát. Důvod byl jednoduchý. Cestovat na Slovensko bylo pro amatérskou kapelu drahé!!! Vždyť jen za tehdejší „levný“ benzín dal člověk půl až tři čtvrtiny tehdejší měsíční mzdy. Přez veškerou snahu bylo velmi těžké najít pořadatele, který by za amatérskou a v masových médiích prakticky neexistující kapelu vysolil takový balík.
Poprvé to klaplo až v prosinci 1980, kdy jsme byli s Extempore pozváni od bratov Kukučkovcov – díky bratia! – na „Rockové vianoce 1980“ (mimo nás ještě TK Rock, Odyssea, Jazz Fragment, Pepa Nos). To bylo radosti!!! Moc jsme se těšili, že si zahrajeme před „cizím“ publikem, jak to rozbalíme, jak budou bratia slováci kulit oči a samozřejmě i na to, jak budou nakonec jásat! Kapela byla po „Milé 4. Viselců“, odchodu J.J.Neduhy a následných personálních změnách opět na vrcholu, hráli jsme první sezónu „Velkoměsto“ a recenze z domova i z cizina byly móóóc pochvalné.
Ale znáte to. Člověk míní, vyšší moc mění. Ne, auto se cestou nepodělalo, koncert nebyl na poslední chvíli zakázán, kulturák na sídlišti Dlhý lán jsme našli bez problémů i lidí v něm bylo tolik, že se do sálu vešli jen tak tak. I atmosféra naprostá „špica“, jak říkají Brňáci! A přesto jsme nakonec odjížděli zklamaní. A mohl za to čech! Měli jsme smůlu. Před náma vystupoval Pepa Nos, známý to folkař, který snad měl tehdy dokonce profi papíry. Jeho chytlavé písně, s texty prošpikovanými otevřeně protirežimními hláškami, jak mu to jen může procházet divil jsem se(?), publikum dostávaly do stále většího varu. Mně ale hrdina neuvařil. Sledoval jsem jeho vystoupení a hlavou se mně honila slova jednoho zběhlého československého důstojníka StB. Nedávno vydal na západě knihu „Špion vypovídá“ a v ní mimo jiné psal. Parafrázuji: „věřte, že každý, komu něco podobného prochází nemůže být čistý. Za shovívavost musí StB něco dát“. Až o mnoho let později se ukázalo, že Špion Frolík měl I v tomto případě pravdu. Pepek si svůj klid opravdu vykupoval bonzováním kolegů a pořadatelů. Bohužel nebyl jediný.
Ale to jsem odbočil. Obecenstvo bylo nadšené a Pepek přidával a přidával. Přidával deset minut, dvacet minut, to už před ním začal přecházet v pravidelných intervalech náš bubeník a ukazovat si rukou významně na hodinky. Pepek nic. Třicet minut a Pepek jel pořád dál… Bylo to k vzteku, nervy pracovaly. Spolu se zpožděním, které už program nabral předtím se začátek našeho vystoupení posouval k půlnoci. Akce však byla povolena jen do ní. Ale to samožerného Pepka to nezajímalo. Z úspěchu znepříčetnělý kotlíkář neviděl, neslyšel a sebestředně se rochnil v pomíjivých minutách slávy. Na spoluúčinkující zvysoka sral. Nakonec ten pičus přetáhl vystoupení o 45 minut. I což, slávu bychom mu přáli, ale smířit se s tím, že si kvůli němu nezahrajeme nám věru nešlo.
Naštěstí bratia Kukučkovci asi deset minut před koncem Pepkova vystoupení přivezli z „města“ povolení k prodloužení akce, takže jsme si zahráli. Měli bychom být tedy spokojeni, všechno přece dobře dopadlo. Omyl. Až tak dobře, abychom mohli být spokojeni to nedopadlo. Během pauzy, která následovala po Pepkovi jsme museli bezmocně sledovat, jak se víc než polovina lidí zvedá a odchází na poslední autobus. Nechtělo se jim pochodovat v té zimě ze sídliště pěšky. Tolik jsme se těšili na vystoupení před narvaným sálem! Když jsme však začali, byl už poloprázdný! Co se dalo dělat. Nakonec jsme se s tím smířili. Hráli jsme jako o život a „Velkoměsto“ fungovalo. Lidi nejdřív kulili oči, někteří chvíli protestovali, pár se zvedlo a odešlo. Většina ale zůstala. Nakonec jásot, přídavky. První, druhý a… ? Už nic. Bylo 01:00 a muselo se končit. Sláva! Hurá! Plácání a pochvaly! O to víc nás štvalo, že sál nezůstal plný. Nejraději bychom Pepkovi ten jeho nos zarazili do hlavy tak, že by mu vylezl ven druhou stranou. Ale on tušil a na místě činu nezůstal. Udělal dobře. Posíleni pokoncertní borovičkou bychom se o ten trik určitě pokusili.
Bratia připravili i další ročník Rockových vianoc. Měla na nich hrát kapela staršího z bratov Kukučkovcou, Bronz Pavla Váněho, folkové trio Bodlák,Vondrák,Polák, a s moje první poextemporální kapelou nazvaná Fimfárum. Akce to měla být velkolepá. Čtrnáctidenní turné po Moravě a Slovensku!!! Hurá! Hurá! Jenže jak už jsem řekl. Člověk míní, vyšší moc mění. Z patnácti potvrzených koncertů se uskutečnily jen první tři. Zahajovací dvoják v Brně a po dni pauzy finále v Novém Jičíně. O ty další se v československé spolupráci postarali jiní manžeři. Ti s legitkou StB. „Rockové vianoce 1981“ skončily předčasně. Se Slovenskem byl na delší dobu konec a já už věděl, že v té naší Československé socialistické republice, zvané v zahraničí „Absurdistan“, nebo „Biafra ducha“ funguje režim ve všech jejích částech zhruba stejně. Česko, Slovensko, vsjo rovno!
Za řeku Moravu jsem se s kapelou dostal až za další dva roky, 8.prosince 1984 s výjezdovou akcí Jazzové sekce. To už jsem byl ovšem v podzemí. Akce se konala v Bratislavě v úžasném prostoru klubu Primaf a já měl to štěstí, že jsme vystupovali s jednou z nových kapel právě se rodící Slovenské alternativní, chcete-li undergroundové scény, která si říkala Chór vážskych muzikantov. Brzy poznal i její další představitele, kapely Bez ladu a skladu, Teória odrazu, Zóna A, Slobodná Európa… Pamatuji velmi živě, že jsem měl velkou radost, že na Slovensku už konečně také začalo fungovat kulturní podzemí a že mohu klukům předat některé ze svých zkušeností. Akci celkem podrobně popisuje autor této knihy, takže k tomu už jenom dodám, že jsme vystupovali pod krycím názvem Alfred Startka, což měla být parafráze na zápaďácký nóbl cigarety značky Alfred Dunhill.
Následujícího roku se o koncert na Slovensku postaral kamarád Ivan Bílý. Pocházel z Martina a poznal jsem ho, když studoval v Praze AVU. Když skončil školu a vrátil se domů usoudil jako fanoušek kapel pražské alternativní scény, že by fandové rocku z Martina měli MCh Band slyšet naživo. Domluvil nám tedy na 6.prosince 1985 koncert v podnikovém klubu místních strojíren. No… Neprovedli jsme nic zlého a přesto byl z našeho vystoupení velký skandál a vedoucí klubu jen tak tak, že nedostal za své „selhání“ padáka. Pravda. Hráli jsme v té době dost těžce stravitelnou muziku, ale větší část publika ji vzala a byla dokonce nadšena. Jenže někdo z té nenadšené části si zabonzoval a malér byl na světě. To jsme se však dozvěděli až za několikm týdnů. Bezprostřední radost z povedeného koncertu proto nic nekazilo a následný mejdan v soukromí probíhal v bezva náladě. Měli jsme tenkrát s sebou hosta, fancouzského novináře, kterej dělal pro dosti známý list Liberation. Ten den se asi ocitl v říši divů. Byl úplně vyvalenej nejen z cesty Škodou 105 a z toho co jsme hráli, ale i z toho co se na mejdanu pouštělo. Svět pro toho troubu zřejmě končil železnou oponou. Teď čuměl, že za ní na „barbarském východě“ nežerou divoši děti, ale žijí tam lidé, kteří poslouchají stejného Zappu, stejné Krimsony, Sex Pistols a další kapely jako jejich vrstevníci na „nebarbarském západě“. Ožral se z toho štěstím jako čuně. My ostatně také.
Po průseru v klubu strojařů jsme další dva roky vystupovali v Martině na privátních akcích. Příští rok se Ivan se domluvil s kámošema, vybrali mezi sebou peníze na benzín, my jsme naložili škodovku a hurá na „Slováč“! večírek se konal v pronajaté podnikové chatě! Jídlo, pití, rock & roll! Byl to pořádnej mejdan! Ráno jsem se probudil na akumulačkách. Jak to, že jsem z nich nespadl? Divné se to někdy dějí na Slovensku věci. Následující rok se dostali na Slovensko hned dvakrát. V září veřejný koncert v Trenčíně, v prosinci už tradičně Martin. Tentokrát jsme hráli v divadelním klubu i v Čechách slavného městského divadla.
V dalším roce se už situace začala viditelně lámat. Přede mnou byl poslední rok v undergroundu. Hrál jsem sice pořád ještě bez papírů, tedy „nelegálně“, ale „legálních“ pořadatelů, kterým to bylo fuk přibývalo. Pomalu jsem se z podzemí znovu vynořoval na denní světlo před širší publikum, ale zájezd na Slovensko se tento rok do konce dotáhnout nepodařilo.
Přišel rok 1989 a s ním slavný říjnový koncert na jakémsi festiválku v Bratislavě na Mladé gardě. L‘ahká můza Gudrun a další. To jsme čuměli! Kdo nás tam vlastně dostal? Možná to byli Zimmermanovci s kterými jsme se seznámili v Olomouci na festivalu Vlnobytí, možná Klaus, další ze známých organizátorů slovenského podzemí? To už na mou duši nevím. Za měsíc po koncertě na Mladé gardě začala Velká řijnová soci… pardon, furt se mi to plete,Velká listopadová sametová revoluce a lavina událostí, které následovaly předchozí vzpomínky zavalila. Každopádně jsme k naší radosti začali jezdit na Slovensko pravidelně.
Jenže idylka moc dlouho nevydržela. Začalo dělení státu, doba byla vypjatá. Já jsem tehdy svedl několik bitev se slovenskými holými hlavami. Například na festivalu v Senci. Když holé hlavy naskákaly na jeviště začala hromadná rvačka, ve které muzikanti ze skupin MCh Band, Dunaj, Mňága a Ž’dorp bili jako lvi a podium před „nicnežnárodnikama“ hrubou silou uhájili. Jen muzikanti z hostující kanadské kapely seděli v šatně úplně vyklepaný a chápali jen to, že se ocitli na opravdu nebezpečném „divokém východě“. Ale nebylo každý den posvícení. Na bratislavském koncertě proti „násilí, rasismu a intoleranci“ Marciálnom námestí, přišla odplata. Vzdálil jsem se neopatrně z chráněné zóny a jako naschvál potkal partu holohlavejch. Jednou jsem si bouchnul a pak mě hoši hodili do mlejnice. Nasadil jsem sice proti přesile dvojitý kryt, ale moc platný mně nebyl. Cestou zpátky do Prahy jsem se jen ošíval. Moncl pod okem zářil fialovově modře a byl jsem naklepanej jak Wiener Schnitzel.
Nakonec se ze Slovenska stala úředně cizina. Škoda. Ve dvou se to lépe táhlo. Nicméně jezdím na Slovensko často a rád a mám tam i dost kamarádů. Navždy pro mě už zůstane částí mé vlasti. Narodil jsem se zkrátka v Československu jako Čechoslovák a už jím zůstanu do smrti. Se samostatným Slovenskem jsem však smířen a shledávám v jeho existenci jisté výhody. Mimo jiné mně existence samostatného Slovenska dává docela příjemný pocit jistoty, že až se to u nás v Česku zase nějak posere, nebudu muset emigrovat do ciziny, ale jen za hranice
Kua konecne som sa po tych vodovodnach nehodach dostal aj k tomu SINGLU STRANGLERS, zaciatok a koniec uplna pecka, spev pre mna rozpacity, stredne popevkova pasaz mi znie ako zo STRANGLERS 10, kusok menej vydarene, ale vysledne RESUME odo mna je take, ze ked sa STRANGLERSOVIA len vyseru na cisty biely tanier, ja som do nich taky zalubeny, ze mne sa to isto bude lubit. Kua ale kolka energia je v tom..moc sa tesim ze to stale zije a chrli dalsie platne…….GO STRANGLERS GO
Inac pani co myslite, nemala by sa toho roku bojkotovat ucast na eurovizii v azerbajdzane? 80 percent isladanov si mysli, ze by sa mali na to tohto roku vykaslat.
Mato:Tu mas samoobsluhu. Akurat ze cennik je pisany stylom a3-x isk, a4-y isk… Takze domotani su ludia a nie postari.
nieco z facebooku od znameho,real!!! :Dojdem na postu: „dobry, mate obalku A3?“ – „to je aka“ -„dve A4 vedla seba“ – „A4? a to ako vyzera?“ Ako moze niekto robit naposte a nevediet ako vyzera A4ka?“
pan postar na islande aj tam take??
Koncerty CHVM so SLOBODKOU..chalani sa na Vas tesia..
tak si spravte cas. Vsetko je to blizko
25.2 Puchov, Queens Pub
17.3 Trencin Piano
24.3 Pov.Bystrica Apollo
nie nahodou 16.3 ?? vidime sa v piane
To mi poslaw manager kua…….
kuwa rasťo šak to máš na našej stránke v sekcii news – ten singel
Aha kto má stránku.
http://www.ivandrgon.sk/
ranko kua….voda v rici zase. Cul eletricka problematika. Panks not det
Cavte, toto tu nove. Teraz uz len ocakavam promo na Johnieho Walkera! : )
http://www.grapevine.is/News/ReadArticle/Motorhead-Wine-Rejected-On-Moral-Grounds
voda tecie. Kua vyflusnvy som jak zito. Sorry za tu skusku kua ale od nedele naozaj treba umyt pazuchy
ved k mame sa chod osprchovat :))
link na nový Stranglers
http://www.topbuttondigital.com/blog/page/the_stranglers_-_time_was_once_on_my_side/
ránko dopičí…já radšej píšem hneď ako by malo byť neskoro….já budúci štvrtok nemóžem a v sobotu na koncert tak isto nehrozí…sorry chlapi kebyže je to skôr, tak urobím opatrenia, ale už sa nedá…
zrusime
neskaj laz. Rastik uz donese buben?
manager slobodky mi volal ci by sme s nimi nesli 18.2. Hrat do Breclavi. Ideme? Je to kusok
ideme ?
16.3 slobodka v piane
vecer je whisky v Luci. Premieta fotky
no máme sa na čo tešiť, kludne si dajte preložiť, cez google trnaslator, album má byť jeden z najlepších za posledné obdobie:
http://louderthanwar.com/featured/the-stranglers-giants-album-review
tak už to tu pomaly bude, pre nás fans The Stranglers, krásny obal, proste nádhera a na vypočutie jeden singel v sekcii NEWS – AKTUALITY nech sa páči.
kedy je napalm death ??
Myšlienka dňa:
– Sluchaj tu, ty pňaku okridľeny! Kec už štriľaš tote svoje zamilovane šipy, ta štriľaj do obidvoch! A ňe furt ľen do mne…! (odkaz nešťastne zamilovaného východniara Amorovi)
molone.na laze je len zamtznuty snah, to je akop kamen………nesplachujeme.sereme v praci……
od wiktora
CHVM !
Největším problémem ,před kterým jsme stáli před nahráváním naší první čili klíčové nahrávky ,nebyli ani aparatura ani nástroje natož zkušebna.tento jsme vyřešili a dali se na psaní textů.
Není to jednoduché ,nejsem Branislav Jobus.Kde brát a nekrást ? Kamarád nás seznámil s Krtschovou poezijí.To,že nějaké Chávéem hraje ze Slovenska punk a je zakázané mohl být klidně výmysl ,ale lahodil tím spíš.
Na přechodu pro chodce / drtí tatra důchodce
Střeva tečou do kanálu / To je legrace
Mlátily mě řetězem abych vstoupil v es esem
Abych vstoupil v es esem
Do klubu almužen
Doufám,že nevadí ,že jsme použili poslední sloku.Převrat mě postupně seznámil s Chórem vážskych muzikantov ( v rolákách) a potom s Chórem vážskych muzikantov (v páře).V těchto jsem poznal učitele.Ale abych se vrátil do období , ke kterému se tematicky váže tato kniha,čili prvnímu období klubu Primaf…
K Váhu mám vztah,jako děti jsme jezdili odivovat vážské skokany.Krev tuhne v žilách !
A Trenčín už tehdy byl centrem světové populární hudby, jasné to bylo už na první pohled.
Viktor M
pre mna klasika bude 25.2 v luci naco nazov a den predtym vitazi u ocka /nad randalom/